ඔස්කා සම්මානෙ ලැබුනු කෙනා සභාවට කියන "වචන ස්වල්පය"

 ඔස්කා සම්මාන උළෙලක් දැන් සාමාන්‍යයෙන් පැය තුනකට ආසන්නව ගියත්, මුල්ම ඔස්කා සම්මාන උළෙල (එතකොට ඔස්කා කියන නම තිබ්බෙත් නෑලු...) පැවතිලා තියෙන්නේ පැය කාලක් වගේ පොඩි කාලයක්. පස්සෙ පස්සෙ සම්මාන ගාන, සහ කැටගරි ප්‍රමාණෙත් ටිකින් ටික වැඩි වෙලා දැන් තියෙන තත්ත්වයට ඇවිත්. 

කොහොම හරි දැන් නම් සංවිධායකයන්ට තියෙන ප්‍රධාන ප්‍රශ්නයක් තමා, මේක පැය තුනත් පන්නල යා නොදී ඒ ලිමිට් එක ඇතුලෙ රඳවගන්න එක. ඉතිං ඒක කරගන්න එයාල විවිධ නීති රීතිත් ගෙනත් තියෙනව. ප්‍රධාන එකක් තමා ඔස්කා සම්මානයක් ගත්තැයින් පස්සෙ ඒ සම්මානෙ ලැබුනු කෙනා සභාවට කියන "වචන ස්වල්පය" කියන්න දෙන වෙලාව තප්පර 45 කට සීමා කිරීම. මේ සීමාව නිල වශයෙන්ම තීරණය කලේ 2010 අවුරුද්දේ ඉඳලයි. හැබැයි එහෙමෙයි කියල සම්මාන ගන්න නලු නිලියො මේක ටක්කෙටම අනුගමනය කරන්නෙ නෑ , නමුත් උත්සාහ කරනව ඉතිං. හැබැයි කවුරු හරි සම්මානෙ අරන් ඕනවට වඩා කියෝනව වගේ නම් එයාට ඒක දැනෙන්න අරින්නෙ අර වාදක මඩුල්ල පොඩි මියුසික් කෑල්ලක් වාදනය කරන්න පටන් ගැනීමෙන්. ඒක නිකං සංඥාවක්, දැන් ඔයාගෙ ලිමිට් පැනල තියෙන්නේ කියල අඟවන්න. 

ඒත් සාමාන්‍යයෙන් හොඳම නලුවා, නිලිය, අධ්‍යක්ෂණය, චිත්‍රපටය වගේ සම්මාන වලදි මේ ටයිම් ලිමිට් එක පොඩ්ඩක් එහා මෙහා කරල ටිකක් වැඩියෙන් කාලය දෙන එක කෙරෙනව. උදාහරණයක් විදිහට ලියනාඩෝ ඩිකැප්‍රියෝට හොඳම නලුවට සම්මානෙ ලැබුනම එයා විනාඩි තුනක් විතර කතා කරන්න ඉඩ දුන්න. ඊට කලින් සැරේක ජුලියා රොබර්ට්ස්ට ලැබුනම එයාත් ටිකක් වැඩියෙන් කතා කළා. ඔන්න එතකොට අර වාද්‍ය වෘන්දය සංගීතෙ දාන්න යනකොට ජුලියා එයාලටත් පොඩි සැරක් දානව, "මේක මට ලැබුනු සුවිශේෂී අවස්තාවක්, ආපහු ලැබෙයිද කියන්නත් බෑ, ඒක නිසා ඔය කෝටු කෑල්ල පහතට දාපිය" කියල (මියුසික් කන්ඩක්ටට කියන්නෙ, අර කෝට්ට වනන්නෙ...)

හැබැයි ඉස්සර ඔහොම ලිමිට් එකක් නොතිබුනු කාලෙ, හරියටම කිව්වොත් 1942 අවුරුද්දේ පැවැත්වුනු පහලොස්වෙනි ඇකඩමි සම්මාන උළෙලෙදි Mrs. Miniver චිත්‍රපටය වෙනුවෙන් හොඳම නිළිය සම්මානය ලබපු Greer Garson කියන නිලිය, සම්මානෙ අරන් ඉවර වෙලා මිනිත්තු පහමාරක් විතර දිග ස්තූති කතාවක් කියල තියෙනවා. ඇත්තටම මේ සිද්ධිය තමා, මේ "ඇක්සෙප්ටන්ස් ස්පීච්" එකට ටයිම් ලිමිට් එකක් දාන්න ඕනෙ කියන තැනට පාර කපපු සිද්ධිය විදිහට සැලකෙන්නේ.

ගොඩක් අය දිග කතා කියන්න කැමති උනත්, ඉතා කෙටි ස්තූති කතා කරපු අයත් ඉන්නව. එයින් ඔස්කා ඉතිහාසයේ කෙටිම ස්තූති කතාව (acceptance speech) විදිහට සැලකෙන්නේ 1962 තිබ්බ 35 වැනි ඔස්කා සම්මාන උළෙලෙදි Patty Duke නම් දාසය හැවිරිදි නිලියක් The Miracle Worker කියන චිත්‍රපටය වෙනුවන් හොඳම සහය නිළියට හිමි සම්මානෙ දිනල කරපු කතාව, ඇගේ කතාවෙ වචන දෙකයි, ;"Thank you" ...

ඊට අමතරව එවැනිම කෙටි සභාව ඇමතීමක් කරල තියෙන්නේ ඇල්ෆ්‍රඩ් හිච්කොක්, 1968 දී. ඉන් පෙර පස්වතාවක් ඔස්කා සම්මාන සඳහා නිර්දේශ වෙලා තිබ්බත් එයාට සම්මාන දිනාගන්න පුලුවන් වුනේ නෑ. ඉතිං මේ 1968දිත් එයාට ලැබෙන්නේ, අර සාමාන්‍ය ඔස්කා සම්මානෙ නෙවෙයි, Irving G. Thalberg Memorial Award කියල හඳුන්වන චිත්‍රපට කර්මාන්තයට කරපු අනූපමෙය මෙහෙයට පිදෙන ගෞරව සම්මානයක්. ඒත් ඇල්ෆ්‍රඩ් හිච්කොක් මේ සම්මානෙ ගත්තෙ එච්චරම ආසාවකින් නෙවෙයි. ඒ නිසාද මන්දා එයා සම්මානෙ අරන් මයික් එක ළඟට ගිහින් ඉතා කෙටියෙන් "thank you" කියල යන්න යනව. ගිහින් ආපහු ඇවිත් "...very much indeed" කියල කොටසක් එකතු කරත්, ඒ වෙද්දි මයික් එක ඕෆ් වෙලා අර වාද්‍ය වෘන්දය වාදනය පටන් අරන් නිසා ඒ ටික ඇත්තටම ඇගෙන්නෙ නෑ... (ඔය රූපෙ ඔහු ඒ සම්මානෙ අරගත්ත මොහොතේ ....)